AJANSSPOR – HABER
Bayan erkek ayrımı, cinsiyetçilik ve cinsiyete dayalı fiyat eşitsizliği üzere tabirlerin iyice yaygınlaştığı günümüz dünyasında, A Ulusal Takım’ın toplumsal medya çalışanları bu müspet değişime yabancı kalmadı. Son 2 aydır A Ulusal Takım’ın toplumsal medya hesabında farklı bir lisan kullanılıyor. Erkek vurgusu yapılarak, bayan ulusal grubunun da oldu hatırlatılıyor. İşte, 24-27 Mart’ı kapsayan 3 günlük dikkate kıymet değişim.
Türk futbolunda 72 saate sığan tarihi değişim
Futbolun cinsiyetle içselleştirilmesi olgusu yalnızca Türkiye futbolunu değil, Avrupa ve Amerika’da geçimini bu yolla sağlayan bayan atletleri yakından etkiliyor. Bayan futbolunun bir formda erkek futbolu kadar izlenilmemesi ve talep görmemesinden dolayı reklam verenlerin ilgisi daha çok endüstriyelleşmeye yakın olana kayıyor.
“Futbol erkek oyunudur” yargısı, Türkiye’de bayan ulusal futbol grubunun 1995’te kurulmasının lokomotifi olabilir. Gerçekten, 1995’te kurumsallaşan bir yapının; 30 yıl içerisinde efsanelere husus olacak muvaffakiyetler elde etmesi beklenemez. Türkiye’deki bayan futbolu da Avrupa’da yahut dünya genelinde dişe dokunur bir muvaffakiyet elde edememiş.
24 Mart-27 Mart tarihleri ortasında yaşanan değişim bu önyargıyı ele veren işaret fişeği olabilir. 24 Mart’ta A Ulusal Futbol Kadrosu olarak anılan kuruluş, 27 Mart’ta Erkek A Ulusal Futbol Kadrosu olarak anılır oldu. Şimdilik toplumsal medyada göze çarpan bu kavram, insan zihninin bir köşesinde “Kadın Ulusal Futbol Takımı’nın da olduğu”nu yeşertti.
“Bir sözlük dönüşüm…”
24 Mart 2021 tarihine kadar “A Ulusal Futbol Takımı” biçiminde anılan oluşum, 27 Mart’tan itibaren “Erkek” ön eki alarak yayınlanmaya başlandı.
İkinci imaj ise, 4-2’lik Hollanda maçından yalnızca 3 gün sonra. Bu kere rakip Norveç. 72 saat içerisinde kullanılan lisan de küçük üzere görünen, aslında büyük bir değişim var.
“Ben hoca torunu, hacı kızıyım…”
Bayan A Ulusal Ekibi Teknik Yöneticisi Necla Güngör Kıragası, futbol oynarken yaşadığı çevresel baskıları şu öyküyle özetliyor:
Ben hoca torunu, hacı kızıyım… Gençlerbirliği’nde misyona başladığım vakit, akrabalarım, “30 adamın içine bu kız çocuğunu gönderiyorsun. Yanlış yapıyorsun Selami” dediler babama…
Dedem vaizdi. Dediler ki, “Hoca torunu bu işi yapar mı? Hacı kızı bu işi yapar mı? Kız futbol mu oynar? Öbür spor mu bulamadınız? Zati bu kız hareketli; öteki spor mu yok? Bak çok yanlış yapıyorsunuz!” Annemle babam bana, “Sen nitekim bu işi istiyor musun?” diye sordular. Ben de, “Evet istiyorum. Çok da keyif alıyorum” karşılığını verdim.
“Tamam o vakit kızım” dediler. Annemle babam ilkokul mezunu… Lakin benim hayallerimi şekillendiren ve bu hayallerin peşinden koşmamı sağlayan bireyler oldular. Hakkımda olumsuz konuşan akrabalarıma “Necla bu işi yapacak. Biz de takviye veriyoruz. Siz istediğinizi düşünebilirsiniz” dediler. Çok değerlidir annenin, babanın takviyesini almak. Bilhassa kız çocuğu için…
Zira siz kız çocuğu olarak toplumda daima onaylanmak istersiniz… Yaptığınızın yanlışsız olduğunu göstermek istersiniz. Benim de en değerli onay mercilerim annemle babamdı. Onlar bana onay verdikten sonra ben de onların yüzünü kara çıkartmamak için kendimi ispat etmeye çalıştım.
Günün kelamı:
Fransız Sosyolog Emile Durkheim, “Vicdanımızın sesi toplumun bizdeki yansımasıdır.” der.
Ajansspor
