Fenerbahçe-Opet’in ve ulusal grubun yıldız ismi Naz Aydemir Akyol, Milletlerarası Voleybol Federasyonu tarafından hazırlanan ‘Son 10 yılın dünya çapında en iyi 100 voleybolcusu’ listesine Türkiye’den Neslihan Demir Güler ve Eda Dündar Fazilet ile birlikte ismini yazdırdı. Bu süreçte çocuklara sporu sevdirecek bir kitap çıkardı, kitaptaki karakterin çizgi sinema projesi de yolda. Bu yaz olimpiyatlarda ismini sıkça duyacağımız Akyol’la Türkiye’de spor kültürü, annelik ve bayan hakları üzerine konuştuk…
Voleybolcu anne ve babanın tek kızısınız, başta hiç voleybol oynamak istemiyorsunuz fakat sonra 13 yaşında ulusal kadroya girip 15 yaşında A ekibe çıkıyorsunuz. Bir de isteseydiniz neler olacaktı?
Annemin ve babamın voleybolcu olmasından ötürü herkes bana “Sen ne vakit başlıyorsun voleybola” diye soruyordu. Ben de muhtemelen bu duruma reaksiyon olarak “Oynamayacağım” diyordum. İlkokulda basketbol ekibine seçtiler boyum uzun diye, atletizm yaptım… Sporla ilgiliydim yani. Sonra bir gün annem eşref saatime denk getirmiş herhalde, Eczacıbaşı’na götürdü beni. A kadro idmanında onları gördüğümde hayran oldum. Grup ruhu, etrafa yaydıkları güç ve özgüvenleri beni çok etkiledi. 9 yaşındaydım “Başlıyorum” dediğimde. Geldim 31 yaşıma, hâlâ voleybol oynuyorum.
Milletlerarası Voleybol Federasyonu sizi dünyadaki en iyi 100 voleybolcudan biri olarak seçti…
Bayan, erkek ve plaj voleybolu dahil olmak üzere totalde son 10 yılın en iyi 100 voleybolcusunu seçtiler. Listede Türkiye’den benimle birlikte Neslihan Demir Güler ve Eda Dündar Fazilet de var. Türk voleybolu ismine çok kıymetli bir şey bu listede yer alabilmek. Şu anda ülke olarak dünya sıralamasında beşinci sıradayız. Ekip sporlarında dünya sıralamasında en üstte olan kadro ve branşız. Kişisel bir muvaffakiyet bu fakat kadro muvaffakiyetleri olmasaydı bizler de bu listede yer alamazdık.
GÖZ KIRIŞIKLIKLARIYLA BİR GÜNCELLEME GELDİ
Instagram’daki 104 bin takipçiniz ortasında çok sayıda genç olduğuna eminim. Onlar profilinize baktığında dünyada tanınan başarılı bir voleybolcu, evli, çocuklu ve memnun bir bayan görüyor. Bugünlere gelmek için yaptığınız fedakârlıklar neler?
9 yaşımdan bu yana -yaşadığım sakatlıkları ve doğum ortasını saymazsam- iki hafta üst üste bir tatil yapmadım mesela. Arkadaşlarım evlendi, yeğenim oldu, ailem bayramlarda toplandı… Bunlar üzere özel anlarda yanlarında olamadım. Sabahın bir körü kalkar, idmana masraf, oradan okula geçerdim. Okul sonrasında da çıkar tekrar idmana giderdim. Meskene döndüğümde de ders çalışırdım zira karnende makûs not varsa kadrodan uzaklaştırma alırsın. Lakin ebeveynimden baskı görmedim ve bu avantajım oldu. Keyif almama müsaade verdiler. Öbür türlü bırakabilirdim. Yeni neslin en büyük sorunlarından biri bu.
Aileler muvaffakiyet baskısı mı kuruyor çocuklar üzerinde?
Gençler anda kalmayı, keyif almayı becerirken ebeveynler şahsî hırslarını çocuklara yansıtıyor. Altyapılarda artık çocukların idman salonlarına aileler alınmıyor.
O halde ailelere ve gençlere ne tavsiye ediyorsunuz?
Maçların televizyonda yayımlanması, madalyalar, kupalar… Bence bunlar her atletin aklının bir köşesinde olmalı fakat amaç bunlar olmamalı. Yeterli bir eğitim hayatını spor ve sanat takviyeler. Spor ve saha, minyatür bir hayat provasıdır. Alanda kaybetmek, kazanmak, gayret etmek, iyi ve makûs… Bir çocuğun hayatı öğrenebilmesi ismine her şey var. Bu yüzden ebeveynlere tavsiyem; bırakın çocuklar keyif alsın, bir yandan da hayatı öğrensin.
Doğum sonrası bir açıklamanız var: “Voleybol benim için Pamir’den evvel hayatımın merkezinde oturuyordu. Lakin doğumdan sonra maçları izlediğimde artık diyorum ki yalnızca bir oyunmuş voleybol. Sanırım geri döndüğümde farklı bir açıdan bakıyor olacağım yaptığım spora.” Hangi açıdan bakıyorsunuz şu an?
Sahanın içindeyken tekrar en kıymetli şey voleybol zira orası bir meditasyon üzere. Sahanın dışında eskisi kadar voleybolu ve maçları düşünmüyorum. Konutta otururken o adrenalin, haydi gidelim, oynayalım hissi geliyor mu, hayır. Zira meskende gereğince meşgulüm. Lakin meskenden çıkıp otomobilin kontağını çalıştırınca o his yine geliyor. Dengelemesi benim açımdan çok kolay olmuyor. Fizikî ve mental olarak yorgunluk alana girer girmez bir halde etkiliyor. Anne olmadan evvelki o dinç beden ya da yalnızca voleybol odaklı zihin de değişiyor. Hâlâ adapte olmaya çalışıyorum. Mesela geçen gün Pamir’in 39.5 derece ateşi vardı ve hazırlık maçına gitmem gerekiyordu. Bu türlü güç durumlar yaşanıyor.
30’ların başındasınız, nasıl bir güncelleme geldi bu yaşla bir arada?
Göz kırışıklarıyla bir güncelleme geldi (gülüyor). Spor yapıyorum ve hâlâ lise kadrosundaki gırgır, cümbüş devam ediyor. O etrafa dahil olduğun sürece istersen 40 yaşına gel, daima 18-19 üzere hissediyorsun. Fizikî olarak tahminen bedenin daha çabuk yorulabiliyor lakin ruhen çok değişen bir şey yok açıkçası.
TEKNİK YÖNETİCİ OLACAĞIMI SANMIYORUM
Sportmenler muhakkak bir yaşa kadar alanda olabiliyor. Sonrası için planlarınız var mı?
Ben üniversite seçimimi yaparken de psikoloji okumak istemiştim ancak o periyot hocalarım “Devam edemezsen mezun olamazsın” demişti. Reklamcılık mezunuyum. Pamir’in okula başlamasıyla kendime ayırdığım vakit arttı, o yüzden psikoloji okumayı ve daha sonra altyapıdaki çocuklarla çalışmayı istiyorum. Adrenalini bu kadar yüksek bir işin içinden çıktıktan sonra teknik yöneticilik üzere pozisyonlarda tekrar birebir adrenalinin içinde yer alabileceğimi sanmıyorum.
Yakın vakitte çocuklar için ‘Naz’dan Spora Pas’ serisinin ‘3, 2, 1… Başla!’ isimli birinci kitabını yayımladınız. Ne anlatıyor kitap?
Okul çağındaki çocuklara sporu ve spor kültürünü sevdirmeyi amaçlıyor. Çizgi sinema projemizi hayata geçirmeyi planlıyoruz, olimpiyat öncesi. Heyecanlıyım aslında. Çizgi sinemada gördükleri karakteri alanda da görmeleri çocuklara spor kültürünü aşılamak ismine hoş bir çalışma olacak. Ben kitap projesine başladığımda Pamir’in P’si yoktu hayatımızda, artık kitabı onun elinde görmek hakikaten çok garip geliyor ve çok hoşuma gidiyor.
Sportmen bir ailede siz de sportmen olarak yetiştiniz, Pamir için de akla birinci gelen bu oluyor doğal. Lakin ben ileride ne olmasını istediğinizi değil, nasıl bir çocuk yetiştirmek istediğinizi merak ediyorum…
Önceliğimiz iyi yürekli ve merhametli bir insan olması… Yolda gördüğü kedi yavrusuna mama versin. Hayvanı ve doğayı sevmeyen birinden insanlığa yarar geleceğini düşünmüyorum. Diğerine palavra söylemeyen, çalmayan çırpmayan bir insan yetiştirebilirsek bundan daha büyük bir gurur olamaz. Ebeveynlik sürecinde Pamir’e hakikat örnek olabilmek için kendimizi yontuyoruz bir yandan da aslında.
‘BABA OLDUNUZ, SPORA ORTA VERECEK MİSİNİZ’ DİYE SORMUYORLAR
Dünyanın dört bir yanında ve Türkiye’de bayanlar hakları için uğraş ediyor. Sıkıntılardan biri iş hayatındaki fiyat eşitsizliği. Voleybolda durum nedir?
Herkesin kazandığı parayı bilmiyorum lakin üst düzeydeki bayan voleybolcuların erkeklerden daha fazla kazandığını biliyorum. Ancak olaya yalnızca maddi olarak bakmıyorum. Bana kalırsa spor, cinsiyet eşitsizliğinin olmadığı tek yer. Zira burada bayanlar bayanlarla birlikte çaba ediyor. Bir cam duvar ya da erkek egemenliğini kıramamak üzere bir durum kelam konusu değil. Zira yalnızca bayanlar ve yalnızca erkekler var. Sporun hoşluğu de bu bana nazaran, cinsiyet eşitsizliğine maruz kalınmıyor.
Başka alanlardaki durumu nasıl buluyorsunuz pekala?
İş görüşmelerinde bayanlara ne vakit evleneceğini, çocuk yapıp yapmayacağını soruyorlar. Bir magazin programında Saba Tümer’e “Evlenmeyi düşünmüyor musunuz, anne olmayacak mısınız” üzere sorular soruyorlardı. Bunu neden 45 yaşında bir erkeğe kimse sormuyor? Bir bayan anne olmak istemeyebilir, tercih etmeyebilir, olamıyor olabilir, diğer sebepleri olabilir… Bir sürü şey var ancak bunu erkeğe sormuyorlar! Erkeklere “Baba oldunuz, spora orta verecek misiniz” ya da “50 yaşına geldiniz, evlenmeyecek misiniz” demiyorlar. Herkes keyifli olduğu üzere yaşamalı!
Olimpiyatlara az kaldı, hazırlıklar ne etapta? Salgın sebebiyle ne üzere tedbirler alınacak? Son bilgileri sizden alalım…
Şu anda kulüp sezonlarımız devam ediyor. Yarı final ve finalleri oynadıktan sonra ulusal grup idmanlarımız başlayacak. Olimpiyatlardan evvel Milletler Ligi ismi verilen bir aylık bir turnuva var. 16 ülke katılıyor, İtalya’da oynanacak. Oraya ailelerin gitmesine müsaade verildi. Sonra Türkiye’ye döneceğiz ve bir ay orta verip olimpiyat için Japonya’ya gideceğiz. ‘Bubble’ denilen balon bir sistem var. Dışarıdan kimse görülmeden, yalnızca idman ve maçlar oynanıyor.
Orada yalnız olacaksınız yani?
Kimsenin gelmesine müsaade yok. Sevdiklerimizden uzun mühlet farklı kalacak olmak kolay değil. Fizikî ve mental olarak zorlanacağımı biliyorum. Ekipte evli olanlar var ancak oyuncu olarak tek anne benim. Bir atletin kurabileceği en büyük hayal olimpiyatlarda oynamaktır. Bunun motivasyonuyla oğlumdan uzak kalmayı bir formda başaracağım ve oyunuma konsantre olacağım. Bütün dünya güçlü bir süreçten geçiyor. Umuyorum, sağlıklı bir halde düzenlenir zira köyde bir hadisenin çıkması demek olimpiyat köyünde neler olacak bilinmez demek. Çok gayret sarf ediliyor, gerekli tüm tedbirlerin alınacağını düşünüyorum.
Kaynak: Hürriyet
Fanatik