Cimnastik kısmında ülkemizi en iyi formda temsil eden ve başarılarıyla bizleri gururlandıran İbrahim Çolak FANATİK’e konuştu. Amacının Tokyo Olimpiyatları’nda madalya kazanmak olduğunu hedefleyen Çolak, genç atletlere da kıymetli öğütlerde bulundu.
İşte İbrahim Çolak ile gerçekleştirdiğimiz o röportaj:
Cimnastik ile nasıl tanıştın ve profesyonel olarak bu spora başlaman nasıl oldu?
Büsbütün sportmen bir aileden geliyorum. Cimnastik sporuna beş yaşında amcam Erkan Çolak sayesinde başladım. Kendisi eski cimnastikçidir. Annem spor yapmaya yıllar evvel başladı, hatta yarı maraton bile koştu. Düşünün ben hayatım boyunca en fazla 15 kilometre koştum. Bu yüzden kendisini her vakit tebrik ediyorum. Ayrıyeten annem, çok azimli ve çalışkan bir insandır, başına koyduğunu yapar diyebilirim. Babam ise gençliğinde tekvando yapmış. Benim cimnastiğe başladığım 2000 yılında ise o da atletizme başlamış. Kıymetli bir spor geçmişi olan anne ve babamın yanı sıra ablamın da spor geçmişi bulunuyor. Kendisi benden 5 yaş büyük. Ben büyürken ailemden bu insanları örnek aldım. Bugün bu başarılara ulaşmamdaki en kıymetli etken ailemdir. Bu türlü bir anne ve babaya ve aileye sahip olduğum için çok şanslıyım.
‘Başarımın sırrı her şeyden evvel çok çalışmak’
Başarılarınla her vakit ülkenin gurur kaynağı oldun. Dünya ve Avrupa şampiyonlukların konuşulmaya devam ediyor. Muvaffakiyetin sırrı nedir?
Başarımın sırrı her şeyden evvel çok çalışmak, gerektiğinde fedakârlık yapmaktan çekinmemek ve sabretmek. Birebir vakitte amaçlarımı başarabileceğime sahiden inanıyor ve zorluklar karşısında pes etmeden ilerlemeye devam ediyorum.
Cimnastik sporunun Türkiye’deki gelişimini nasıl değerlendiriyorsun? Genç yeteneklerimiz fazla fakat onları kıymetlendirme ve yeteneklerini ortaya çıkarmada hangi noktadayız?
Son yıllarda bilhassa Avrupa ve Dünya çapında elde ettiğimiz başarılarla bütün sporların temeli ve çok kıymetli olan bir branşın, cimnastiğin Türkiye de de çok iyi bilinip tanınmasını sağladık. Federasyon liderimiz Suat Çelen’in amaçlarından biri 81 vilayette cimnastik yapılmasıydı. Bunu başardı ve şu anda da Türkiye’nin dört bir yanında cimnastik sporu biliniyor. Birebir vakitte aileler daha çok bilinçlendi ve çocuklarını spor hayatlarına cimnastik ile başlatıyorlar. Cimnastik sıkıntı ve uzun soluklu bir branş. Her cimnastiğe başlayan çocuk, cimnastikçi olamayabilir. Kıymetli olan küçük yaşta başlayıp 4-5 yıl temel eğitim alması. Cimnastik branşına daha çok atlet kazandırabilmek için keşfedilmemiş öğrencileri keşfetmemiz gerekiyor. Bunun için de aslında bakanlığımız yetenek taraması projesini başlattı ve Türkiye’nin her tarafındaki yetenekler yavaş yavaş keşfediliyor. İnanıyorum ki 10-15 yıl sonra da hem cimnastikte hem de Türk sporunda hoş yerlere geleceğiz.
‘Hedeflerime ulaşırken tökezlediğim vakitler da oldu’
Muvaffakiyetler olduğu kadar başarısız periyotlar de atletlerin bir sonraki düzeye geçmesinde kıymetli rol oynuyorlar. Hiç bu türlü bir devir yaşadın mı? Yaşadıysan neler oldu anlatabilir misin?
Amaçlarıma ulaşırken tökezlediğim vakitler da oldu. O vakitlerde da neden burada başarısız oldum diye sorguladım kendimi. Eksik yanlarımı keşfettim ve o yanlarımı güçlendirdim. Bu halde basamakları daha sağlam çıktım, hoş dereceler elde etmeye başladım. Anladım ki yalnızca kazanmak değil kaybetmek de sporcuyu geliştiren bir unsurmuş. 2015 yılında Avrupa Şampiyonası’nda çok iyi performans sergilemiştim lakin beklediğimden çok daha düşük puan aldım ve finale kalamadım. Çok üzüldüm, “Demek ki daha çok çalışmam gerekiyormuş” dedim. 2016 yılı Avrupa Şampiyonası’nda birinci kez finale kalabildim. Finalde heyecanıma yenik düştüm, iyi bir performans sergileyemedim. 2017 yılında Avrupa Şampiyonası’nda yeniden finale çıktım. Uygun bir performans sergilesem de yaptığım küçük bir kusurdan ötürü dereceye giremedim. 2018 yılında artık daha kararlıydım ve final de o vakte kadar elde ettiğim bütün deneyimlerimi kullandım. Hoş yarıştım ve gümüş madalya kazandım. 2020 yılı Avrupa Şampiyonası’nda da antrenörümle birlikte gerçek strateji uygulayarak gümüş madalyamı altın madalyaya yükselttim ve en büyük amaçlarımdan birini daha gerçekleştirmiş oldum.
‘En büyük motivasyonumu annemden alıyorum’
Annenin en büyük destekçin olduğunu evvelki röportajlarından biliyoruz. Procter&Gamble (P&G) Türkiye iş birliği ile yürüttüğü Olimpik Anneler Projesi ile ilgili görüşlerin nelerdir? Sence bu proje Türk sporuna nasıl katkı sağlayacak?
Kendi perspektifimden yanıtlayacak olursam öncelikle belirtmek isterim ki küçüklüğümden beri katıldığım şampiyonalarda annem beni yalnızca 2 kez izlemeye gelebildi. Evet, belirli bir basamağa gelmiş tüm sportmenlerin ardında onları ileriye taşıyacak çokça deneyim, refleks yahut kuvvet bulunuyor. Ama tüm çalışmalarınızın sonucunu alacağınız “o anda” bir şeye daha gereksiniminiz var, manevi takviye. Bu hususta en büyük motivasyonumu, yıllardır bana en iyi formda takviye olan annemden alıyorum. Olimpik Anneler projesi de bana ve atletlere bunu sağlıyor. Bunun çok değerli olduğuna inanıyorum.
Benim ve birçok atletin geçmişinde de olacağı üzere, çocuk yaştan spora başlamamızdaki en kıymetli etken, ailelerimizin bizi bu spora yönlendirmesi. Olimpik Anneler projesi, çocuklarını spora yönlendirmeleri konusunda aileleri ve anneleri bilinçlendirmeyi hedefliyor. “Çocuğuna spor yaptıran her anne Olimpik Annedir”. Münasebetiyle gelecekte Türk sporunun memleketler arası arenada daha fazla temsil edilmesini istiyor, muvaffakiyetleri hedefliyorsak aileleri bugünden bilinçlendirmeliyiz. P&G’nin ve Olimpik Anneler projesinin bu noktada kritik bir ehemmiyete sahip olduğuna ve en büyük katkısının da bu istikamette olduğuna inanıyorum.
‘Geleceğin Dünya yahut Olimpiyat şampiyonlarını bulabiliriz’
Olimpik Anneler Projesi, P&G iştirakiyle 2014 yılından itibaren hayatımıza girdi. Genç yeteneklerin ortaya çıkması ve toplumsal sorumluluk açısından da yararlarını başarılı bir atlet olarak bize aktarabilir misin?
Ben de tüm sportmen arkadaşlarım üzere kazanmak için sahneye çıkıyorum ve biraz evvel de bahsettiğim üzere bir muvaffakiyet istiyorsak gençlerimizi bu alana yönlendirmeli ve o branşa olan ilgiliyi artırmalıyız. Bugün ülkemizde tanınan spor kollarının haricindeki branşlara olan dayanak birden fazla kurum tarafından göz arkası ediliyor. Cimnastik, Türkiye’nin en tanınan branşı olmayabilir ancak bugün literatürde antrenörüm Yılmaz Göktekin’le birlikte uzun çalışmalar sonucu hayata geçirdiğimiz “THE COLAK” hareketi var. Keza merhum Murat Canbaş’ın, şu anki Türkiye Cimnastik Federasyonu Lideri Suat Çelen’in ve grup arkadaşım Ferhat Arıcan’ın da literatürde isimleri bulunuyor. Kendi adıma konuşacak olursam her şeyin fitilini ateşleyen, bana birinci günlerden itibaren inanan annem ve ailem oldu. Gelecekte başarılarımızı daha ileriye taşımak için, misal kıssaların diğerleri tarafından da yaşanması gerekiyor. Bunun için en hoş metot, aileleri bugünden bilinçlendirmek. Zira onlar bu spor kollarını öğrendikçe bu spor kolunda daha fazla atletler çıkacaktır. Olimpik Anneler projesinin yararı da bu. Projeyle birlikte ben de çeşitli etkinliklere katılıyorum ve burada yalnızca gençlere değil annelere ve ailelere, çocuklarına spor yaptırmalarını ve sporun da futbol, basketbol yahut voleyboldan ibaret olmadığını anlatmak istiyoruz. Böylelikle sporla yetişen, hem fiziki hem zihnen sağlıklı kuşaklar oluşturabiliriz ve tahminen de bir çocuğun hayatını değiştirerek geleceğin Dünya yahut Olimpiyat şampiyonlarını bulabiliriz.
‘Annem memnunluktan ağlıyordu’
Anne Sultan Çolak bir röportajında seni küçükken cimnastik salonuna götürdüğü günlerden bahsetmişti. O günleri bir de senden dinlemek isteriz. Ayrıyeten birinci şampiyon olduğunda annen sana o anda dedi? O anlarda neler yaşandı?
Cimnastiğe başladığım da çok küçük olduğum için idmanlara tek başıma gidip gelemiyordum. Bu yüzden annem beni götürüyordu. Orada 2-3 saat beni bekliyor, sonra da konuta geri getiriyordu. Yolda gidip gelirken düz yolda yürümezdim. Daima kaldırımlarda yürür oradan oraya atlardım. Çok enerjik bir çocuktum. Vakit zaman annemin işi olabiliyordu. O denli günlerde ailemdeki herkes benim için seferber oluyordu. Merhum dedem, babaannem, babam, amcam, yengem, ablam yani kim müsaitse, beni cimnastiğe götürüp getiriyordu. Bu yüzden bilhassa küçük yaşta aile takviyesi çok değerli. 2019 Dünya Şampiyonası’nda altın madalya aldıktan yaklaşık 1 saat sonra annem ve babamla imajlı konuştuk. Annem memnunluktan ağlıyordu. Ailem şunları söyledi: ‘Bizi çok memnun ettin oğlum. Çok çalıştın ve çalışmalarının karşılığını aldın. Bunu hakkediyordun, seninle gurur duyuyoruz.’ Ben de ailemin bu takviyesini boşa çıkarmayıp onlara ve ülkeme bu başarıyı kazandırdığım için çok memnun oldum.
Meslek planlamanda ileriye dönük maksatların neler?
Ben kendime makul gayeler koyan bir sporcuyum, birinci maksadım Ulusal Kadroya girebilmekti ve bunu 2007 yılında başardım. İkinci hedefimse Avrupa Şampiyonası’nda madalya kazanmaktı, bunu da 2018 yılında başardım. 2019 yılında Dünya Şampiyonası’nda madalya kazanarak 3’üncü gayemi de başardım. Ancak önümde bir gaye daha var ki bu en büyüğü, o da Olimpiyat Oyunları’nda madalya almak. İnşallah onu da Olimpiyat Oyunları Tokyo’da başaracağım. Önümdeki en kıymetli gayem bu diyebilirim.
‘Ben başarabildiysem siz de başarabilirsiniz’
Son olarak genç atletlere ne tavsiye vermek istersin?
Unutmayın ki spor da dahil olmak üzere hayatınız boyunca yaptığınız her işte karşınıza zorluk çıkacaktır. Bu zorlukları aşmak, üstesinden gelmek için ne olursa olsun umudunuzu kaybetmeyin. Birçok insan yalnızca iyi vakitlerinde yarına umutla bakabiliyor. Bence değerli olan en sıkıntı günlerimizde dahi umutlu olabilmek. Ben en güç günlerimde umudumu asla kaybetmedim, hedeflerim vardı ve o amaçlarımı gerçekleştirebilmek için ne olursa olsun umudumu yitirmeden çalışmaya devam ettim. Tüm bunların sonrasında ise daha güçlü bir halde geri döndüm. Ben başarabildiysem siz de başarabilirsiniz. Birebir vakitte birbirimize yardım etmenin, iyilik yapmanın da kıymeti çok büyük zira bunlar bize moral veriyor. Böylelikle zorluklar karşısında daha güçlü bir biçimde durabiliriz. Ne olursa olsun yarına umutla bakmayı unutmayın.
Mehmet Caner Kolağasıgil / Fanatik.com.tr
Fanatik